Category: Verslagen

Verslagen rit 4: Trappistenroute

We weten maar al te goed dat velen onder jullie al aan het aftellen zijn naar de rit op zondag. Blij dus dat we jullie in tussentijd heel wat leesvoer kunnen aanbieden over de rit van vorige week zondag. Er bereikten ons maar liefst twee verslagen over de veldslagen!

Verslag Garry
 
Korte broekenweer! Om 9u verklaarden sommigen mij nog zot in de kille schaduw van Bar Leon. Een uurtje later onder een stralende zon had ik het laatste woord. Met negentienen trokken we richting abdij van Westmalle. Bram reed lek aan de golf in Wommelgem. Een dame sleurde een zware tas met clubs uit haar BMW. Geen caddy te bespeuren. Nee, ik fiets dan toch liever.
 
De tocht liep verder voorspoedig. Met de harde kern op tocht in Overijse, kregen nieuwe gezichten de kans om eens op kop te rijden. Welkom Vincent en Jonathan! Halverwege doemde plots de klokkentoren van de abdij van Westmalle op. Even laten uitzakken om snel een fotootje met de gsm te maken, dacht ik. En daar liep het mis: Zonder GPS reed half het peloton rechtdoor, waar links een betere keuze was. Die komen wel vermoedde ik, maar ze kwamen niet! Sommigen hadden het terras van de taverne al gezien. Anderen moesten daarentegen wat vocht kwijt. Na een kleine zoektocht was het peloton terug compleet. Met een mooie vaart reden we terug naar ‘t Stad. Bij aankomst kochten enkele bonte vogels nog een grasgroen truitje, zodat Bike Leon weeral wat uniformer kleurt. We hebben er nog voor al wie interesse heeft. Tot volgende week!

 
Verslag Jan
 
Dag Leons en leonas,

Stillekesaan mogen we ons toch wel als een echt clubke gaan beschouwen.
Ik heb ook deze week weer niet geteld, maar laten we toch maar aannemen dat we weer met een man of twintig waren.  CORRECTIE!!!!   Een man of negentien en 1 jongedame ! Ja ja wij zijn een gemengde clubje. Dus vrouwen, partners, vriendinnen,… laat je niet tegenhouden. Barbara (aka Babs) beet alvast de spits af.  Wat meer dames zal ook zeker meer variatie brengen in de gespreksonderwerpen in het peloton. Gepalaver over derailleurs, assen , banden, hartslagen, pinten,katers (al dan niet als excuus voor een mindere dag) mag gerust eens afgewisseld worden met het “betere gesprek’’.

 
Maar even naar de orde van de dag nl. verslag van de rit. Dus met een man of negentien en 1 jongedame aan de start. Deze keer had Garry  aan  papier en stylo gedacht  want naar t schijnt noteerde hij alle namen. Ook a die van alweer een nieuwe deelnemer jonathan. (Dit stukje miste ik effe want ik dacht NIET a mijn drinkbus.)

Nog geen 5 km en al een lekke band. Ging het hier om een technisch foutje van Bram bij het nemen van een borduurtje of lag het aan een niet recent gecontroleerde bandenspanning?… Bram liet het alvast niet aan zijn hart komen en zag het eerder filosofisch. Hij vond het een goede oefening want het was al erg lang geleden dat hij nog lek was gereden. En inderdaad de routine was er een beetje uit. Maar we geven hem vast allen graag de kans nog eens wat te oefenen wanneer wij lek rijden.

Onze passage aan de brouwerij van Westmalle zorgde voor een tweede oponthoud. En nee er werd niet in de drank gevlogen, maar blijkbaar zorgde de locatie toch voor wat concentratieverlies want er werd even verkeerd gereden. Hierdoor viel de groep uiteen en waren we enkele kompanen zelfs effe kwijt. Gelukkig vonden we elkaar met een beetje mazzel terug. Daarom even dit, met mijn motorkompanen hanteren we de regel: kom je op een punt dat je niet weet waar de anderen naartoe reden, blijf dan gewoon staan. De anderen of een afgevaardigde keren terug om je op te pikken. Dit systeem heeft bij ons na ongeveer 35 jaar nog nooit gefaald.

Na nog een snel gedeelte langs het kanaal Schoten- Dessel waar we elkaar al dan niet om beurten pijn deden kwamen we allen weer behouden toe. En Btw in dit gedeelte speelde ook Babs enkele keren een niet onbelangrijke rol.
Ook een vermelding voor Piet die zich alweer onbaatzuchtig in 
dit gedeelte opoffert om de afgevallenen op te vangen en moed in te spreken.

 
Voila genoeg voor vandaag.  Wil je meer weten over het reilen en zeilen onderweg, eerdere verslagen vind je nog terug op onze website.

Tot zondag

Jan

Verslag Rit 3 (Rupelcuesta’s)

Dag Leonders,

Deze aanspreektitel is geïnspireerd op de voetbalmatch van gisteren. Wie vindt de link?

Breek vooral je hersens niet teveel want er is geen enkel prijs aan verbonden.

Na twee zondagse ritjes in bedenkelijke weersomstandigheden waarvan de ene nog wat slechter dan de andere, was de voorspelling voor vorige zondag ook weer niet geweldig.

Een hele week getwijfeld om al dan niet deel te nemen aan de MTB-tocht in Poederlee.

Maar ja,…. Dan zou ik het gezelschap van onze fijne Leonders moeten missen…

Toch de koersfiets dus . Dit plan kreeg al wat meer glans toen een onverlaat sms -te : “droog tot 13u”.

Dit berichtje was amper tot me doorgedrongen als plots een stortbui die al snel overging in een storthagel (bestaat dat woord eigenlijk al?) over onze startplaats en omgeving uit de hemel viel.

Echter één lichtpuntje letterlijk en figuurlijk ; het zonneke bleef ondertussen schijnen. Zon en neerslag tegelijkertijd wordt wel eens “kermis in de hel” genoemd en duurt gewoonlijk niet lang. Begrijpelijk m.i. . Ik had sowieso geen feestelijkheden in de hel verwacht en gezien de bestaansreden  van dit instituut lijkt het me  erg begrijpelijk dat dit feestje van korte duur is.

Voor degenen die in hun jeugd gevrijwaard gebleven zijn  van al dan niet verplichte bezoeken aan kerk of katholieke scholen kunnen tijdens de rit meer info verkrijgen.

Weer of geen weer, belangstelling was er weer volop. Ik heb ze niet geteld, maar ik vermoed toch alweer een twintigtal gemotiveerde fietsers op de afspraak.

Kurt zal vast na het bestuderen van de aanwezigheidsfoto dit hiaat in het verslag weten op te vullen. Wel moet hij de twee inpikkers Tom VR en Stijn nog meetellen. Of hun afwezigheid aan de startlijn al dan niet een vermelding op het blad van het regelmatigheidscriterium oplevert, daar moet nog wel eens een vergadering  en/of een referendum voor georganiseerd worden.

Ik zag zelfs twee  nieuwe gezichten. Welkom Vincent en Joren. (nvdr Vincent was degene met korte broek  en Joren die andere dus)

Wind… Die hebben we de laatste tijd  al wel meer moeten trotseren. Ook deze keer, maar vergeleken met vorige week kunnen we hier eerder van een briesje spreken. Als je de vergelijking echter weglaat dan hadden we zondag weer met een stevig exemplaar te maken.

Om te beginnen kregen we die dan pal op onze kop en andere lichaamsdelen die zich aan onze voorkant bevinden .

Dit gecombineerd met een super gemotiveerde Nick, sinds kort weer gipsvrij en dus capabel om te fietsen, leverde een stevige eerste helft van de rit op.

Een ongelukkige deelnemer die geen goeie nacht achter de rug had en mogelijks ook wat weinig krachtvoer achter de kiezen had moest hierdoor een gat laten vallen.

Maar de groep die even wachtte, wat peptalk en enkele repen losten dit euvel snel op. Toch benieuwd welke repen dat waren want daarna hebben we hem niet meer achteraan gezien.

(ja ja doping zou zich op alle niveaus van sporten afspelen!!!) Of zou het dan toch te maken hebben met zijn tactische positionering?

Het tweede deel viel  wat lichter uit. Vond ik een tweede adem? Of ben ik een diesel? Of keerden wij van richting en de wind niet?

Een kleiner maar behoorlijk deel sloot  af met wat recuperatiedrank in het hippe café op het Krugerplein dat zich noemt naar onze alom vermaarde wielerclub. (Er zijn er zelfs enkelen die helemaal van de andere kant van de stad komen!!!)

Vincent en Joren hadden net als met het tempo onderweg ook hier geen enkele moeite om mee te kunnen.

Tot zondag

jan

Verslag Reuskens Trofee

Traditiegetrouw werd in de aanloop naar de Reuskens Trofee weer een blik flauwe excuses opengetrokken: Stijn had bij een nachtelijke escapade een sleutelbeen gebroken, Vincent bleek plots al een hele week ziek en Wilfried’s koersmachine liet nog steeds op zich wachten. Anderen waren bang voor een valpartij of een regelrechte afgang. Vijf helden lieten dit niet aan hun hart komen en speldden vol goede moed een rugnummer op.

Bij de start: de ene al wat frisser dan de andere

Het tactisch meesterplan was op voorhand minutieus uitgestippeld. Stap 1: start op de eerste rij. Stap 2:  vijf ronden bumperkleven. Stap 3: Onmiddellijk mee met de goede ontsnapping. Stap 4: Goed het wiel blijven houden. Stap 5: Pas in de laatste rechte lijn uit dat wiel komen. Stap 6: Twee handen in de lucht. Stap 7: Ons bezatten met de winstpremie.

Stappen 1, 2 en 7 werden bijzonder goed opgevolgd. Bij stap 3 liep het echter al mis. Toen de winnaar van vorig jaar aanzette, moesten we allemaal passen. In de achtervolging keken alle ploegen naar ons om het werk op te knappen. We reden daarom al snel voor de vijfde plaats. Na sterk achtervolgingswerk haakten Kurt en Garry vooraan af. Kasper, Nick en Tom konden vanuit het peloton wel nog demarrages plaatsen, maar geraakten daar uiteindelijk ook niet weg.Bij de finish: de ene al wat frisser dan de andere

Na vijfentwintig rondes, honderdvijftig bochten en een eindsprint van wat stervende zwanen viel het verdict: geen enkele Bike Leonner in de top tien. Tom, Kasper, Nick, Kurt en Garry eindigden respectievelijk op plaatsen 11, 12, 15, 21 en DNF. Maar alle longblaasjes nog eens gebruikt en allemaal heelhuids aan de finish: daar doen we het voor.

De bewonderende blikken van lokale blondines:
daar doen we het uiteraard ook voor 

Verlengd Vogezenweekend

Op een volledig objectief, uur-per-uur verslag van de Vogezentrip is het nog even wachten. Als er al journalisten ter plaatse waren, dan zitten die ondertussen in Rusland met een vergrootglas te speuren naar primeurs over voetbalvrouwen. Voorbij de waan van de dag, en volledig los van alle objectiviteit, durven wij ondertussen wel al stellen: Het was plezant in de Vogezen. Dat het plezant was in de Vogezen!
Wie of wie was te laat om nog ‘n Bike Leon shirtje te vinden in zijn maat?

Inderdaad, de eerste meerdaagse, buitenlandse expeditie van Bike Leon was meteen een schot in de roos. Maar liefst elf Leonners daagden op. De groepsfoto hierboven geeft wel nog een werkpuntje aan. Vrouwen en kinderen waren nog maar eens ondervertegenwoordigd. Mannen met kinderen zonder kinderen waren dan weer oververtegenwoordigd.  Wie goed kijkt, telt ook slechts tien gezichten. Nummer elf lag namelijk te slapen.

“Wie o wie was die nummer elf dan?”, hoor ik de curieuzeneus in u al komen. Zijn naam gaan we je niet geven. Wie het echt wil weten, kunnen we wel toefluisteren dat zijn Willier wel op het appèl was. “En waarom lag hij te slapen?”, vraagt u? Hoe dat kon gebeuren, vertellen we u nu, in alle geuren en kleuren. Het had namelijk iets te maken met de koninginnenetappe van het Vogezenweekend.

Een hoogteprofiel als een onverzorgd weerwolvengebit

In het roadbook had de parcoursbouwer zijn ambities als Suske-en-Wiske-titel-verzinner kracht bijgezet door deze etappe te omschrijven als een rit “voor de durvers, de doorzetters en de doorduwers”. Om iedereen schrik aan te jagen, had hij daar een hoogteprofiel als een onverzorgd weerwolvengebit aan toegevoegd. Voor wie X- en Y-as van zo’n profiel moeilijk kan onderscheiden, wond de begeleidende tekst er weinig doekjes om: “Honderdtachtig kilometer is niet voor iedereen weggelegd. Met 4500 hoogtemeters op de totale route zit je aan het maximale wat er in de Ronde van Frankrijk van profs wordt verwacht. Wie zot genoeg is, begint met goede moed aan deze monsteronderneming. Maar als je op voorhand het gezond verstand laat zegevieren, kies je wellicht voor een verkorting.”

“Wie o wie waren de zotten die dan toch nog vertrokken?” hoor ik u nog eens komen. Zo goed als allemaal! Enkel Bram, Garry en Jan lieten het gezond verstand zegevieren. Zij namen ‘s morgens de tijd om rustig te ontbijten.  ‘s Avonds hadden zij ook nog krachten genoeg over om te gaan winkelen en een fantastische maaltijd op tafel te toveren. Daartussen fietsen zij ook elk honderd kilometer!

Zeg ken jij Jan de motoman?
De man van de baguettes en croissants…

Uiteindelijk verliepen de eerste zeventig kilometer van de koninginnenetappe vrij geschiedenisloos. Op de Col de la Grosse Pierre scoorde Tom VR wel een 9 op 10 in de “platte band op een mooie locatie” competitie. Helemaal boven op de top, met een mooi uitzicht, terwijl er langs alle kanten trialbikers het bos in- en uitschoten: wie o wie houdt Tom van’t jaar nog van de titel?

Een iets minder geslaagde poging van Kurt in dezelfde competitie.

Na zeventig kilometer stond de belangrijkste hindernis van de dag op het programma. Waar de meeste beklimmingen van de Grand Ballon in trapjes verlopen, klimt de route via Moosch in bijna 13 kilometer bijna duizend hoogtemeters in één trek. Het gemiddeld stijgingspercentage bedraagt daarmee bijna 8 procent. De steilste kilometers gaan vlotjes boven de tien procent en zitten ook nog eens helemaal aan het einde. De baan is eigenlijk niet meer dan een geitenpad vol putten en stenen. Een gedrocht van een klim dus.


Voor het nageslacht…

“Genoeg gezaagd, schoolmeesterke, wie of wie was er op die Grand Ballon eerst boven?”, voel ik de onverlaat in u weer komen. Wel, de Strava data zijn daar redelijk formeel in. In net geen uur kon Nick als eerste de top ronden, op de voet gevolgd door Tom VR en Vincent. Koen had die drie lang gevolgd, maar had dat moeten bekopen met een fameuze hongerklop. Tom L (ja, die was ook mee op weekend) viel zo net van het podium. Ook Bram, Bert, Stijn, Jan, Garry en Kurt lieten niet lang op zich wachten.

Tom L had wel genoeg repen bij

In plaats van pijlsnel de afdaling in te zetten, kozen we ervoor om eerst wat te eten. Dat gebeurde tussen de bikers en de bomma’s in “La Vue des Alpes”. De bestelling bestond uit een aantal lokale specialiteiten: “onze bolos et onze cocas, s’il vous plaît”. 

Let op het tafellaken. De gordijntjes van het etablissement waren assorti. Het gezicht van Nick ook.

Na de Grand Ballon stonden nog vier cols op het menu. De bergpunten werden daar mooi verdeeld. Op de Petit Ballon was Tom VR als eerste boven. Op de Hohrodberg kon niemand Nick volgen. Koen kroonde zich tot Schluchtmeister. En op de Chemin de la Pépinière kwamen Vincent en Tom L op de eerste rijen piepen. Beneden mochten Kurt, Bert en Stijn telkens wel op al die klimgeiten wachten. Daar was lef en kunde mee gemoeid, maar ook wel gewoon Fz = m*g.


Ondertussen een geruststellende SMS van Bram: “Colleke van 7% aan het beklimmen”

“Wie of wie wil dat allemaal weten?”, hoor ik u denken. Niemand uiteraard. Zelfs het nageslacht hoeft dit niet te weten. Toch vind ik het straf dat we allemaal, zonder uitzondering, en zonder accidenten, gans de rit hebben uitgereden. Van een topprestatie gesproken! Nog straffer is dat er niemand om half tien in bed lag. Na een fantastische maaltijd, volgde er nog een deftige après, met zakken chips, sloten bier en een ontelbaar aantal vieze scheten. Vrouwen en kinderen waren ook hier ondervertegenwoordigd.

Ook voor het nageslacht…

De dag na deze koninginnenetappe hielden we ons toch maar een beetje in. We reden de beentjes wat los op een vlakkere route. Daarna deden we ons te goed aan een barbeque. Jan was voor de derde keer die dag naar de bakker geweest. Fleischmeister Garry verwende ons met een côte à l’os. Bram had nog wat flessen rioja bij. Vegetariërs bleken nu sterk ondervertegenwoordigd. Flexitariërs bleken toch vlees te lusten. 

Der Fleischmeister et son côte à l’os.
Le maître-viande und seine Fleischbein

Volgend jaar graag opnieuw! En wel in het laatste weekend van mei. Vrouwen, kinderen, vegetariërs, flexitariërs en geheelonthouders die fietsen bijzonder welkom! Het was namelijk plezant in de Vogezen. Dat het plezant was in de Vogezen!

Verslag 5 mei: dé Leon van Vlaanderen

De nacht van vrijdag 4 op zaterdag 5 mei. Wat was me dat!! Ik zag wel elk uur van de nacht minstens twee keer. Hoe kwam dat? Ging ik op schoolreis, had ik examens, begon ik aan een nieuwe job,…. Neen niets van dat. Ik ging deelnemen aan de enige echte “Leon van Vlaanderen”.
 
Aah! Nog nooit van gehoord? Dat is zoiets als de Ronde van Vlaanderen, maar dan zonder die vlakke stukken waar die zogenaamde “profs” op kunnen recupereren. Neen dit is voor de echte bikkels die enkel gaan voor de venijnige hellingen liefst nog op kwasie onberijdbare kasseien. 
 
Met 12 waren we die zaterdag (als je vergelijkt met die “Ronde van Vlaanderen”, daar zijn er heel wat meer die denken dat parcours aan te kunnen). Neen de” Leon” is maar voor enkele uitverkorenen.
 
* De uitverkorenen…
 
In ieder geval beschikte ik die dag over superbenen. Op amper 30km op dit loodzware parcours trapte ik al tweemaal mijn spliksplinternieuwe ketting aan gort. Gelukkig bracht de kettinghons hier redding. Ook mijn handen bleken over dezelfde fenomenale krachten te beschikken want een schakelbeweging van mijn linkerhand resulteerde in het lostrekken van mijn voorderailleur die daar nochtans al jaren op hetzelfde plekje verankerd zat. Hier bracht de welbekende inbussleutel geassisteerd door Kurt dan weer oplossing. Lang leve de rugzak met halve werkplaats!
* Toch een verschil in stijl….
 
Na enkele levensgevaarlijke afdalingen aan duizelingwekkende snelheden slaagt onze berggeit Tom erin bij een omkeermaneuver te “vergeten” uit te klikken en daarbij de Vlaamse Ardennenbodem van dichtbij te gaan bestuderen. Terwijl dit achter de haag buiten ons zicht gebeurt krijgen wij van een local de trucs te horen om over kasseien te rijden. Alsof wij voor de eerste keer op kasseien reden. Sommigen onder ons hadden al uitgebreid ervaring opgedaan in Parijs Roubaix . Anderen reden al een of meerdere keren de Antwerpse kasseiklassieker.
 
* De bewoner van de Haaghoek
 
Na de beklimming van de Muur van Geraardsbergen en aansluitend de Kapelberg werd het tijd om ook een beetje aan cultuur te doen. Daarom werd er gepicknickt met de plaatselijke mattentaart op een wel heel mooi plekje. 
Nick en Kurt waren zeer vereerd dat zij nogmaals de Muur en Kapelberg mochten bedwingen om ons van deze lekkernij te voorzien. Ondertussen konden wij van het landschap genieten en een bezoekje brengen aan de kapel. Het aanzicht van onze picknick leverde direct en hoop aanvragen op om ook lid van onze club te mogen worden. Dat konden wij uiteraard niet zomaar toestaan. Bike Leon is enkel voor de uitverkorenen.
 
Na 70 km werden Els, Kurt met de niet zo wollen trui, Koen onze gast en ikzelf als Chinese vrijwilligers richting Oudenaarde gestuurd met de schier onmogelijke opdracht een plaatsje te versieren op de overvolle terrasjes. Daardoor stond er maar 85km op onze tellerkes met een onbekend aantal hoogtemeters. Dankzij de doortastende aanpak van Els slaagden we er toch in voor iedereen een plekje te versieren.
 
De anderen hadden er echter niet zoveel vertrouwen in en stuurden daarvoor een (hele?) tijd later Timo, Garry, Tom en Bram ter versterking. 
Ondertussen was de pols van Tom dusdanig pijn gaan doen dat hij de afkorting tot 105km kon aanvaarden.
 
* Tom op de Fortuinberg in Ronse. Eén van de weinige keren dat er een fotograaf klaar stond om hem boven op te wachten…
 
Waren die mannen in elk dorp met café ene gaan pakken? Hadden ze de broodnodige rustpauzes moeten inlassen? Of ben ik uit mijn nek aan het kletsen? Maar oneindig veel later kwamen parcoursbouwer Nick, onze voorzitter Kurt in het gezelschap van de onvermoeibare Stijn ons vergezellen op het terras. 143km op de tellers en hoeveel hoogtemeters mannen? Onderweg hadden ze uit schrik voor een demarrage van Koen (Band) diens ketting gesaboteerd zodat deze via een shortcut  ook vroegtijdig had moeten terugkeren.
 
* Het antwoord op de prijsvraag: ze waren in elk café ene gaan pakken. 
 
Tekst: Jan
Foto’s: Stijn, Nick en de man met het stubru-klakske
Strava: link hier

Verslag 22 april: Het schampschot langs Nijlen

Zondagmorgen exact 15 leonders aan de start. We verwelkomen twee nieuwkomers Danny en Robin. Vertrek bij de laatste, eerste , middelste klokslag haalden we deze keer niet.

Ondergetekende poetste zijn fiets en had daarmee een geheimzinnig gepiep in zijn voorwiel gewekt. Bovendien deed hij een wat verwarde uitleg over intervaltraining en gebrek aan ervaring in het rijden op fiets GPS. De meest wakkeren onder ons fronsten waarschijnlijk nu al de wenkbrauwen.

Het eerste stuk was niet zo moeilijk. De fiets-o-strade is immers bekend terrein. Alhoewel de te volgen lijn op de GPS toch precies niet altijd volledig klopte met het werkelijk verloop. En dan moest het “moeilijkere” gedeelte nog komen. Stress!!! Zenuwen!!! Angstzweet (of lag dat aan de temperatuur?) trillende handen!!! Bevende knieën!!!

Jullie begrijpen vast wel dat het aanbod van Timo om een hem wat bekend parcours te volgen als een geschenk uit de hemel werd gezien. Althans door mij. Leuke weggetjes, maar even paniek toen het erop leek dat we te vroeg terug zouden zijn. Ja als het cafe nog niet open is dan kunnen we niet blijven plakken he.

Een korte stop met overleg leidde tot twee mogelijke opties. De verscheurende keuze werd helemaal op mijn schouders gelegd. Waarschijnlijk omdat ik mijn verantwoordelijkheid eerder op de dag al eens ontvlucht had.

Wat mij betreft weer een leuk zondagochtendritje dat op het einde nog steeds naar wat meer smaakte. Da’s eens iets anders dan content zijn dat ik er weer geraakt ben.

Dank aan Timo voor het gidsen in het tweede gedeelte. Om het urenlange, zenuwslopende en afmattende voorbereidend werk van Nick eer aan te doen beloof ik plechtig deze tocht in mijn eentje te rijden en op die manier ervaring op te doen in het rijden op GPS.

Leonders groeten, 

Jan (tekst) en Timo (beelden GoPro)

 

 

Gehavend door de polder


Flash interview!

Tom (Lenaerts, nvdr), je beschrijft jezelf als ‘de man die zondag niet lek reed’. Kan je daar iets meer over vertellen?
(Geen antwoord. Steekt hij vijf vingers op, verwijzend naar het aantal keer dat er lek gereden werd? We zullen het nooit weten, aangezien dit een interview via email was)
 
Op de foto voor de start leek je nog zorgen te hebben. Wist je dat het een zware opgave ging worden?
Die blik in mijn ogen is gericht op het Velux-raam waarachter zich mijn bed bevindt. Na een nachtje hard taplabeur in bar Brul is dat een plaats waar ik , zolang de eerste meters niet gereden zijn, verschrikkelijk veel heimwee naar heb.
 
Kan je de laatste kilometers beschrijven? Wat voelde je?
De laatste kilometers waren zeer stresserend : kom ik in godsnaam nog op tijd op mijn werk? En hoe slaag ik erin om toch nog de katten waarvoor ik babysit speel eten te geven?
 
Kreeg je veel hulp van je ploegmaats?
De grootste hulp kreeg ik de eerste 40 km, door voorop te rijden. Uiteraard waren alle rijders ook stikkapot door alle reparatiewerkzaamheden onderweg.
 
Je reed in het verleden wel eens lek, kan je iets vertellen over je materiaalkeuze? Heb je iets aangepast?
Om lekke banden te voorkomen heb ik een nieuwe fiets gekocht. Dat zou moeten helpen.
 
Welke doelen heb je nog dit jaar? 
Doelen dit jaar : 2 keer de Vogezen doen. Rit 17 van de Tour 2018 rijden. 
De 10000 km van vorig jaar minstens evenaren.
 
Dank je voor dit korte interview! Strava link: https://www.strava.com/activities/1511046697

Fotoverslag Antwerpse Kasseiklassieker 8 april

Foto 1: De Antwerpse Kasseiklassieker werd van’t jaar verreden op de warmste 8 april sinds het begin van de metingen. Na weken van bibberen van de kou, konden we vandaag eindelijk dokkeren in de hitte. Om toch nog enigszins geloofwaardig terug in Bar Leon te verschijnen, stonden sommigen dan ook aan de start met een bespat koersklakske. 

Foto 2: Om de afwezigheid van de materiaalzak te compenseren, sleurde Jan drie kilo drinken mee op zijn rug. Wat er precies in zat, heeft hij ons niet verteld. Groene thee durven we wel uitsluiten. 

Foto 3: Velen vergeten dat er tussen de kasseien soms ook zwaar geklommen moet worden. Neem bijvoorbeeld de beklimming van de Kennedytunnel. De allerbesten reden er gezwind naar boven, maar achteraan het peloton werd er toch afgestapt. Op zo’n moment mag je niet vergeten dat zo’n GPS met 694 functies al snel een paar kilo weegt. Het zwaartepunt van je fiets komt dan ook helemaal vooraan te liggen. 

Foto 4: Strafste prestatie van de dag staat wat ons betreft op conto van Ben. Als derde rit van het jaar meteen de lange versie van de Antwerpse Kasseiklassieker: bewonderenswaardig. En dan onderweg ook nog eens de tijd kunnen nemen om volledig naturel te poseren bij een doordeweekse brievenbus: daar nemen wij ons bespat koersklakske voor af!