Author: bikeleon

Woensdag 19 juni nog steeds geen sappig Bike Leon verslag online en dat voor een pittige Aarschotse bergjesetappe…Ik maak mij zorgen, tradities gaan verloren, … ik moet iets doen. Ik vond ondanks mijn slechte oriëntatie de weg naar mijn computerscherm en bedenk mij dat de laatste tekst die ik schreef een saaie thesis moet geweest zijn. Ik raap al mijn moed bijeen en kruip virtueel op mijn fiets, ik bekijk mijn kapotte derailleur, schakel een versnelling hoger en kijk naar mijn ketting die als een slappe koord tussen mijn wielen bengelt. Dat wordt afzien om een stukje verslag te schrijven, maar terugschakelen gaat niet meer. En zo geschiedde…  

Zondag ochtend 16 juni 2019.. ergens in de Stille Kempen, de bakermat van menig Leonner, kraait een haan 9 keer. Aan Bar Leon in Borgerhout is geen haan te horen dus starten de 18 fietsers, zoals gebruikelijk, iets later aan de zondagsrit onder een stralende ochtendzon. Een speciale vermelding voor de enige vrouw in het gezelschap Katarzyna, die voor de eerste keer met ons meerijdt. 

In een gezapig tempo wordt er gestart zodat er kan bijgekletst worden over de vergeten zonnecrème, de te warme T-shirt onderaan, de laatste stoten van Van Aert & Evenepoel, de dalerskunsten van Froome, de kinderen en lieven die zitten te wachten tot de papa’s terug thuis zijn, …. . 

Op een splitsing, naar het schijnt, in Bonheiden kozen drie mannen onder leiding van Kurt A. voor de Kurte route (en allicht ook snellere route). De rest reed verder richting Aarschot. Ondertussen hoorden we waaien dat er vooraan redelijk veel wind stond, de wieltjeszuigers waren de traditionele koptrekkers wederom dankbaar.  

Vanaf kilometer 45 was er van gezapigheid geen sprake meer. De bergjes /pukkels/ Muren waren in aantocht… waaronder die van Wezemaal en Aarschot. Het moment om de benen los te gooien en ons goed choco te rijden. .

In de bergzone vielen de volgende zaken op… 

Tom VR heeft ondanks het prille vaderschap voorlopig nog niets van zijn snelle klimmersbenen moeten inleveren. 

Nick (parcoursbouwer) komt ondanks het koptrekken en het wegwijzeren/gidsen steeds als eerst boven op de bergjes die er toe doen. 

Wilfried, liefhebber van de konijnenbergjes, vlamde ondanks zijn, naar eigen zeggen, niet klimmersbenen toch vlot naar boven. (tot ergens halverwege)

Op 16 juni 2019 werd er blijkbaar een oldtimer tractorevenement georganiseerd door de ‘Hagelandsetractorvrienden’. Deze parade vond plaats in de buurt van Rotselaar – Aarschot en zou niet misstaan in de Antwerpse LEZ-zone aan de cruiseterminal.  

Na het koersen op de bergjes keerden we in groep huiswaarts al had de parcoursbouwer in Heist op den berg nog een klein bergje gevonden dat we moeilijk konden ontwijken. Bij de aankomst aan de Leon allemaal tevreden gezichten vanwege het prachtig parcours, geen platte banden, geen accidenten, de kom is nog steeds van den Tom wegens te veel wind (zie Strava) & frisse Trappisten (of andere consumpties). 

Pffft…..ik zweet ervan! Lang geleden dat ik nog zo diep ben gegaan, maar…. er is een verslag!

Getekend, 

Uw gedesoriënteerde derailleur coureur.

Via Jan:

“Beste Leongenoten,

Gisteren voor het eerst op onze zondagritjes de kaap van de 100 km gerond. 
MAAR … geen bloemen en kransen bij aankomst bij bar Leon. 
WEL … een hartig woordje van onze voorzitter. We waren er immers in geslaagd 1 van onze fietsbroeders achter te laten .
Het verhaal: (niet het excuus!!!)

Net voor het punt waarop de lange en korte route gaan splitsen halen we een erg grote groep fietsers in. 
Nick vraagt om snel te beslissen wie de korte en wie de lange toer doet zodat we ons niet opnieuw laten inhalen door die groep.
Blijkbaar kwam die boodschap niet bij iedereen terecht want enkelen maakten er een plaspauze van. 
Gewoonlijk blijf ik wat achteraan om te voorkomen dat we iemand kwijtraken. Deze keer echter niet omdat ik met de tegenwind toch al een aantal keren erg hard mijn best had moeten doen om het gat dicht te rijden. 
En ja ik had gemerkt dat koen nog aan het plassen was maar die zag ik gestaag terug inlopen. Wat ik niet wist was dat ook Wilfried nog achter was. 
Uiteindelijk waren we al een heel eindje verder voor er iemand zijn euro viel. We wachtten nog een tijdje en Garry is nog een eind terug gereden, maar deze acties leverden niets op. Er werd nog gevraagd of misschien iemand een telefoonnummer van Wilfried had maar dat bleek niet het geval.
Dus reden we met de nodige schuldgevoelens en een beetje  hoop dat Wilfried met Babs mee was verder. Niet dus.
Wat blijkt nu achteraf… dit was de tweede keer dit seizoen dat Wilfried dit lot moest ondergaan. Een mens zou voor minder gaan denken dat hij niet welkom is. 
Daarom haalde onze voorzitter al zijn ondervragingstechnieken , ook de minder fraaie, boven om ons allemaal de rooster te leggen.
Zijn conclusie: 
Ondanks de nodige psychologische en fysieke martelingen blijft iedereen erbij dat er geen opzet in het spel was en dat Wilfried wel degelijk welkom is. 
Dus Wilfried  in naam van ons allemaal hierbij onze welgemeende excuses en hopelijk tot zondag en volgende zondagen.

Jan en een beetje allen.”