Via Jan:
“Beste Leongenoten,
Gisteren voor het eerst op onze zondagritjes de kaap van de 100 km gerond.
MAAR … geen bloemen en kransen bij aankomst bij bar Leon.
WEL … een hartig woordje van onze voorzitter. We waren er immers in geslaagd 1 van onze fietsbroeders achter te laten .
Het verhaal: (niet het excuus!!!)
Net voor het punt waarop de lange en korte route gaan splitsen halen we een erg grote groep fietsers in.
Nick vraagt om snel te beslissen wie de korte en wie de lange toer doet zodat we ons niet opnieuw laten inhalen door die groep.
Blijkbaar kwam die boodschap niet bij iedereen terecht want enkelen maakten er een plaspauze van.
Gewoonlijk blijf ik wat achteraan om te voorkomen dat we iemand kwijtraken. Deze keer echter niet omdat ik met de tegenwind toch al een aantal keren erg hard mijn best had moeten doen om het gat dicht te rijden.
En ja ik had gemerkt dat koen nog aan het plassen was maar die zag ik gestaag terug inlopen. Wat ik niet wist was dat ook Wilfried nog achter was.
Uiteindelijk waren we al een heel eindje verder voor er iemand zijn euro viel. We wachtten nog een tijdje en Garry is nog een eind terug gereden, maar deze acties leverden niets op. Er werd nog gevraagd of misschien iemand een telefoonnummer van Wilfried had maar dat bleek niet het geval.
Dus reden we met de nodige schuldgevoelens en een beetje hoop dat Wilfried met Babs mee was verder. Niet dus.
Wat blijkt nu achteraf… dit was de tweede keer dit seizoen dat Wilfried dit lot moest ondergaan. Een mens zou voor minder gaan denken dat hij niet welkom is.
Daarom haalde onze voorzitter al zijn ondervragingstechnieken , ook de minder fraaie, boven om ons allemaal de rooster te leggen.
Zijn conclusie:
Ondanks de nodige psychologische en fysieke martelingen blijft iedereen erbij dat er geen opzet in het spel was en dat Wilfried wel degelijk welkom is.
Dus Wilfried in naam van ons allemaal hierbij onze welgemeende excuses en hopelijk tot zondag en volgende zondagen.
Jan en een beetje allen.”