Sommigen reden de puist in Heist drie keer naar boven; anderen hielden het na één keer voor bekeken. Sommigen wilden het liefst als eerste boven zijn; anderen probeerden onderweg te genieten van het uitzicht en de frisse berglucht. Maar eens op de top één gemene deler: een stralende glimlach.
Bike Leon wordt de laatste tijd overspoeld door Noorderkempenzonen. Nu de golf niet meer te stoppen is, raden we iedereen die toch nog wil meefietsen aan zich even te verdiepen in de finesses van het Algemeen Beschaafd Noorderkempens. Waar leg je bijvoorbeeld de klemtoon bij het woord “ideaal”? Hoe scherp moet je die lange [a:]-klank precies maken? En kies je daarbij voor de optie Meers, Meerles of Meersel-Dreefs? Fundamentele levensvragen, die tijdens de Heideroute om een antwoord smeken.
Denk trouwens niet dat het integratieproces volmaakt is eens je hun dialect n[a:]pr[a:]t. Op termijn doe je best ook een inspanning om hun manier van denken eigen te maken. Filosofische discussies beslecht je bijvoorbeeld niet met een scherpe quote van je Romeinse lievelingskeizer, noch met een hoogstpersoonlijke invulling van de verlichtingsidealen. Simpel boerenverstand, daar draait het om in Garage ’t Eekhoorntje, en bij uitbreiding in gans Groot-Hoogstraten aan de Schelde.
Klinkt dit allemaal wat hoog gegrepen? Wellicht wel. Om de toenadering toch wat te vergemakkelijken, biedt de uitspraak “Da zou niet meuge” van ene Koen L uit M, M of M mogelijks een houvast. Honderden jaren kerktorenconservatisme maken dat die in zowat elke situatie inzetbaar is:
Praag in dezelfde tijdzone als Antwerpen? Da zou nie meuge!
Een côte à l’os op de vooravond van de rit? Da zou nie meuge!
Je fietstenue assorti met je nieuwe Willier? Dat zou nie meuge!
Platrijden in de straat van je ex? Da zou nie meuge!
Da we nog veul meuge meuge!
Eerste keer op het terras…
De Primavera is al verreden, maar de lente is nog niet echt in het land. Dwars door de diepvries reden elf dapperen toch nog tot aan de Trappistenabdij en terug.
Ondanks de koude werden onderweg flink wat jasjes uitgedaan. Wie even op kop kwam, wist hoe laat het was. De wind woei, maar wij wielrenners weken niet.
Op het snelle stuk werden de Strava records van 2018 verpulverd. Of de wind ondertussen in’t gat zat, laten we in het midden.
Held van de dag: Wilfried, die Kuurne-Brussel-Kuurne in de volgwagen laat schieten voor de openingsrit van Bike Leon.
Wist-je-dat-je van de dag: Vogezen in het Italiaans is Vosgi.
Allez Michel, wat hebben we vandaag allemaal geleerd?
1.) De buienradar heeft altijd gelijk. Bij de start inderdaad heel even gietende regen, maar vanaf Mortsel mochten de regenjasjes al uit.
2.) Ook van opspetsend nat word je nat en vuil. Je achterligger nog meer. Oplossing voor wieltjeszuigers: bij Decathlon kan je voor slechts drie ducaten een spatlapje kopen. Het werkt!
3.) Vijf kilo druk volstaan ruimschoots om bij Bike Leon de bolletjestrui mee te pikken. Triomfeerden op de Bosstraat en de Callebeekstraat: Tom en Stijn.Volgend jaar toch graag weer op cursus bij Rijwielen Smets. Toe te voegen aan het programma: hoe 8 kilo druk zetten met een bommetje?
4.) De strijd om het regelmatigheidscriterium is in alle hevigheid losgebarsten. Voorlopig nog maar vier renners in het koppeloton: Kobus, Nick, Koen en Tom. Toch een paar ex-winnaars die heel vroeg op het seizoen al op achtervolgen zijn aangewezen…
5.) Vanaf donderdag kwamen de excuses al binnen: ziek, koorts, griep, nat, koud, flauw, … De afwezigen hadden uiteraard ongelijk. Zie ons hier maar eens blinken op de Instagram van Bar Leon:
De Strava-link: Hier!
Het terras van de Leon was vandaag herschapen in één grote ijspiste. Was het dan wel een goed idee om op Linkeroever te gaan fietsen? Zouden we niet beter wachten tot de namiddag?
Vijftien dapperen besloten om het er uiteindelijk toch maar op te wagen. Terecht bleek snel. De meeste wegen waren goed bereidbaar. De ijsplekken waren gemakkelijk te omzeilen. Twee lekke banden en twee vermiste personen zorgden wel voor wat oponthoud onder een stralend winterzonnetje. 
Op het snelle stuk langs de Schelde toonde de voorzitter dat hij nog steeds onze enige kopman is. Al van bij de start demarreerde Tom. Samen met de voorzitter kon enkel Nick nog op het wiel komen. Toen die laatste er op een klein knikje nog eens alles uitperste, pareerde de voorzitter vlot.
Elke vorm van twijfel over het kopmanschap smolt in de Leon verder als ijs voor de zon. Terwijl de knechten trappisten, pinten en koffies lieten aanrukken, zat de voorzitter al terug thuis met een warme choco. Bij het afrekenen bleek dat hij het eerste rondje had afgerekend. Plat rijden = trakteren? Wij kijken al uit naar de afterparty van de Antwerpse kasseiklassieker!
